Gnojówki nie należy utożsamiać z wodą gnojową, która spływa z pryzm obornika, znajdujących się na gnojowni w gospodarstwach rolnych czy w polu. Woda gnojowa ma bardzo małą wartość nawozową, natomiast gnojówka jest wysoko wartościowym nawozem potasowo-azotowym. Występuje w niej azot w postaci łatwo dostępnego dla roślin węglanu amonowego; podobnie potas. Oprócz tych składników gnojówka zawiera około 1% związków organicznych, pochodzących z kału i ściółki, oraz substancje pobudzające wzrost roślin. Do podlewania roślin należy stosować gnojówkę w rozcieńczeniu 1:3, a nawet 1:5 lub większym, jeśli zawiera dużo azotu i potasu. Gnojowica, produkowana głównie w gospodarstwach mających mało ściółki, stanowi przefermentowaną mieszaninę kału i moczu z dodatkiem wody. Dodatek ten pochodzi ze zmywania odchodów odprowadzanych w oborach bezściołowych i ma na celu zmniejszenie strat azotu. Jest to również nawóz potasowo-azotowy, który do podlewania rozcieńcza się w stosunku 1:3. Fekalia są mieszaniną odchodów ludzkich – kału i moczu. Mogą one być wykorzystane do celów nawozowych, o ile nie pochodzą od osób chorych. Trzeba też pamiętać, że przedawkowane nawożenie tym środkiem może nadawać, zwłaszcza warzywom, nieprzyjemny smak. Z tych względów najwłaściwsze wykorzystanie tego cennego nawozu to kompostowanie fekaliów z torfem. Mieszanina taka, w sprzyjających warunkach, może dać już po 3 miesiącach kompost, zawierający znaczne ilości azotu, fosforu, potasu i niektórych mikroskładników. Dzięki temu zalicza się go do nawozów wysokowartościowych i szybko działających.